Το αχόρταγο τέρας.

Από τη Γιούλη Ψαρράκη

 

Υπάρχει ένα τέρας μέσα μου.

Το αποκαλώ: «Η αχόρταγη πείνα».

Δεν χορταίνει ποτέ.

Δεν του φτάνει τίποτα ποτέ.

Πάντα θέλει περισσότερα.

Για πολύ καιρό, η ακόρεστη πείνα κυβερνούσε τη ζωή μου.

Ήταν αρκετά κουραστικό να έχω ένα τέρας μέσα μου.

Ήταν όμως αρκετές φορές πολύ ταπεινωτικό όταν έδειχνε το πρόσωπό του δημόσια.

Δεν ήθελα να είμαι το κορίτσι που τελείωνε πάντα πρώτη το ποτό της, αλλά «Η αχόρταγη πείνα» διψούσε.

Δεν ήθελα να ρωτάω πάντα εγώ στο τραπέζι αν θα παραγγέλναμε άλλο μπουκάλι, αλλά «Η αχόρταγη πείνα» έπρεπε να το μάθει.

Δεν ήθελα να είμαι εγώ αυτή που πάντα θα ξεκίναγε πρώτη τα χαζόγελα και τα σαρδάμ, αλλά «Η αχόρταγη πείνα» πάντα επέμενε ότι το περισσότερο ήταν καλύτερο.

Μισούσα την ακόρεστη πείνα μου.

Ήταν η πηγή όλων των προβλημάτων μου.

Έκανα ό,τι μπορούσα για να την κάνω να φύγει.

Έβαζα κανόνες σχετικά με το πόσο μπορώ να πίνω.

Αλλά «Η αχόρταγη πείνα» δεν άκουγε ποτέ.

Έκανα αυστηρές δίαιτες που δεν επέτρεπαν το αλκοόλ.

Αλλά «Η αχόρταγη πείνα» γελούσε με τις προσπάθειές μου.

Πέρασα χρόνια προσπαθώντας να απαλλαγώ από το τρομερό τέρας μέσα μου.

Και τότε, μια μέρα, έκανα εικόνα τη μορφή του.

Ένα τέρας με τεράστιο κεφάλι και ανοιχτό στόμα με αστεία μορφή ήταν έτοιμο να με φάει.

Ήταν σχεδόν κωμικό.

Σχεδόν λυπήθηκα το τέρας (παρ' όλο που μου κατέστρεφε τη ζωή).

 

Το ρώτησα, λοιπόν, γιατί πεινούσε τόσο πολύ.

Η απάντησή του με εξέπληξε.

Ήθελε απλώς να νιώθει καλά.

Όταν γνώριζε νέους ανθρώπους, ήθελε να νιώθει καλά.

Μετά από μια κακή μέρα στη δουλειά, ήθελε να νιώθει καλά.

Όταν βαριόταν και ήταν μόνο, ήθελε να νιώθει καλά.

Οι λόγοι συνεχίστηκαν και συνεχίστηκαν.

Το αχόρταγο τέρας απλώς αναζητούσε λίγη γαλήνη και ήταν τρομερά μπερδεμένο.

Νόμιζε ότι όλες του οι λύσεις βρίσκονταν μέσα σε ένα ποτήρι. 

Πόσες λύσεις να χωρέσουν σε ένα ποτήρι…;

Το άκουσα, λοιπόν, και έδωσα προσοχή σε όλα όσα μου έλεγε.

Μόλις κατάλαβα τι ήθελε πραγματικά, άρχισα να ταΐζω το τέρας με διαφορετικά πράγματα. Με πραγματική αγάπη, με πραγματική σύνδεση, με πραγματική ξεκούραση, με αληθινή διασκέδαση.

Και, με την πάροδο του χρόνου, «Η αχόρταγη πείνα» ηρέμησε.

Ακόμα τριγυρνάει. Και μου αρέσει έτσι.

Επειδή ξέρω ότι όταν "μου χτυπάει την πόρτα", χρειάζεται απλώς βοήθεια για να νιώθει καλά.

Θέλεις να μάθεις πώς να ταΐζεις τη δική σου;

Έλα να τα πούμε!

ΧΧ

Γιούλη